Hoi, ik ben Gerard Kemkers en demissionair coach van Sven K

[Hans Vaessen]

(dit bericht is vooral voor de motorrijder, en eigenlijk vooral ook voor de mannelijke motorrijder. Ook anderen mogen het lezen, maar kunnen er geen rechten aan ontlenen.)

Alweer anderhalf jaar geleden... de laatste weblog. Laat ik geen beloftes doen over de volgende... Goeie smoes: ik was druk met de druiven. En ja: ze staan er nog steeds. Vier verschillende wijnen van gemaakt. Drie witte, één rosé. Waaronder de beste wijn van Nederland. Lastige is alleen dat van die ene we maar vijf liter hebben (hadden; het is verrrassend hoe snel halve glaasjes proeven bij elkaar een liter vormen) en we gewoon niet genoeg hebben om überhaupt voor de keuring in te zenden..

Het was ook pas het tweede jaar voor de ranken, die eigenlijk had ik nog helemááál geen druiven mogen hebben. Maaaarrr. had ik er meer gehad dan was het de eerste Nederlandse gouden medaille geweest. Zeker weten. Net als Sven....

Sven?? Tsja. als je dit in winter 2010 leest is het nog vers. En doet het nog pijn. Is het inmiddels een paar maanden later dan heb je het verdrongen. Vergeten niet. Nooit. Maar sommige dingen kun je een plekje geven alsof ze niet bestaan. Nooit hebben bestaan. Tot zo'n berichtje op het gpsforum je er weer aan herinnert natuurlijk. Erg hè...

Hoe was het ook weer? Sven reed over het ijs met het gemak van 'even uitrijden'. Vet groene cijfers in de rondeklok. Een eerste plek al na drie ronden vrijwel vanzelfsprekend. Het is dat het lekkere relax-tv is, anders zou je vooruitspoelen naar de finish. Je weet het glorieuze eind immers toch al. Maar genoegzaam en met een trots superieur gevoel volgen je ogen geduldig de krachtige slagen. De commentatoren verheffen hun stem amper, zo vanzelfsprekend is wat er gebeurt.

En ineens, wat wat dat?? Viel hij bijna?? had ie onbalans? Ik zag z'n arm even zwiepen. Shit: die commentatoren slapen bijna, hebben het er niet over.. Of toch?? Ja... ook zij komen uit de roes en constateren al snel dat Sven in de verkeerde baan rijdt. Och och, och och. Klinkt het. En iedereen voelt, maar niemand wéét, dat het mis is. Het woord diskwalificatie klinkt immers pas minuten later. En ook al weet je het meteen: dan kán toch niet waar zijn...

Saillant waren de Koreaanse commentatoren. Die almaar bleven praten over of Sven dat paaltje nu wel of niet geraakt had. En zelfs bij de finish vierden dan hún man (die het ongelooflijk goed deed) 'het Koreaanse volk had blijgemaakt met een zilveren medaille'!! En toen die jongen dan toch op het bord op één stond zich vertwijfeld afvroegen 'goh, heeft ie dat paaltje dan tòch geraakt??'

En die arme Kermkers, die even dacht een dubbele voornaam te hebben... Tom .... volgende afslag links aanhouden... Handig, zo'n lane-assist...


De analogie met navigatie is er zeker. En ook met de lane-assist. Ik roep het vaker: ik rij redelijk 'blind' op de garmin, maar ga dan tòch bij afslag-in-afslag op de snelweg bij Milaan mis. Omringd door Italianen die werkelijk collectief denken dat de lijnen op de weg bedoeld zijn om precies met de banden over te rijden, binnen enkele seconden moeten besluiten links of rechts aan te houden. Soort Koreaanse schaatscommentator die wel leuk meedoet maar het spelletje toch niet helemaal begrijpt.

En natuurlijk: ook voor mij geldt dat de combinatie van mijn ruimtelijk inzicht, richtingsgevoel en schier oneindelijke geografische kennis en locatisatievermogen van zelfs de kleinste Italiaanse plaatsnaampjes leidt tot een 'roes' waarin ik zelfs met de ogen dicht nog de juiste baan zou kiezen.

Ware het niet dat ik de auto zit. Met de kinderen op de achterbank. En mijn even lieftallige als -hebbende echtgenote rechts van mij eerste zacht, maar gaandeweg als gebeten door een Milaans truffelvarken begint te prevelen en krijsen 'volgens mij moet je hier.. rechts... REEEEECHTS!!!'

En het wonderlijke is dat je dan ineens al je kennis en overtuiging van de suprematie van het mannelijk cartografisch vermogen laat schieten. Als een kleuter niet kunt kiezen tussen de groene en rode lolly. Als een minister-president die door de Bos de bomen niet meer ziet.. En vertwijfeld maar gehoorzaam afbuigt.

En seconden na je besluit heb je al zo'n gevoel dat het mis zit. En zeker als je even later het 'gaan, gaan' van het publiek mist... Danwel het 'publiek' zó stil is dat je haast wel verkeerd móet zitten.... En de volgende afslag pas over 30 km is...
Dat heb je toch een probleempje qua sfeer tot aan de bestemming, of zelfs tot na het tweede glas na opzetten van de tent... Drama...

Maar laten we wel zijn: zo'n omweg is helemaal niet zo erg.. dat half uurtje maakt op een rit van tien uur weinig uit. Als je zèlf de fout had gemaakt had niemand het gemerkt. Was je vrolijk met een 'ja hoor, wij zijn er bijna' de snelweg weer afgereden en gekeerd....

Communicatie... het lijkt zo'n groot goed. Maar had Kemkers hier gewoon z'n mond gehouden was er niets aan de hand geweest. Had Kramer gewoon op zichzelf vertrouwd had ie niet getwijfeld.

Had ik niet in de auto gezeten, maar op de motor. Met m'n vrouw achterop. Nul communicatie. Hooguit een prik in m'n zij.
Was ik gewoon goed gereden. En zo niet: had ze het niet gemerkt. Who cares... Als de stemming maar goed blijft..

Afgelopen weekend de motorbeurs. De scala-rider G4 (nieuw-nieuw-nieuw) was niet aan te slepen. Bluetooth communicatie. Rijder-duo. Maar ook bike-to-bike. Over zelfs anderhalve kilometer!! Super ding. Hele gesprekken op de snelweg.

Doe het niet. Win je nooit goud.

[Jacob_Bax]

Schitterend verwoord

[manus]

Hans, je hebt je roeping gemist, je had schrijver moeten worden.
Prachtig verhaal

[Jose]

Hans, wat jammer dat je maar eens in de anderhalf jaar hier schrijft! Kun je dat niet eens per week doen? Maken we van je gewoon de columnist van WayPoint, hebben we wekelijks iets om naar uit te zien. Schitterend verhaal (ook al was dit verhaal alleen voor de mannelijke motorrijder???).